سایه های « فالاچی »

در خبرهای اینستا آمده بود که :

تعداد طرفداران « ت » به 16 میلیون نفر رسید .

با خودم فکر میکنم که چطور ممکن است ؟

بعد به خودم جواب می دهم :

این روزها خود غیر ممکن هم ممکن است .

از اینکه وقت میگذارم و در مورد کسی می نویسم

که ارزش حتی یک « حرف » را ندارد

و من هزارها حرف را به هم می پیوندم

تا صدها کلمه و دهها جمله بسازم  ،

شر شر عرق شرم از پیشانی ام جاریست .

با خودم می اندیشم :

هم اینک من چه چیزی کم از آن طرفدار دو آتشۀ آن آدم نما دارم ؟

اگر آن هوادار ،

فقط یک پیام دو خطی « فدایت شوم » در اینستا برایش نوشته ،

من نیز با آوردن اسم بی محتوایش

و وقت گذاشتن برای معرفی ذات بی محتواترش  ،

سطوری بی محتواتر از ذات او انشاء میکنم ،

درست همانقدر مقصرم

که 16 میلیون دختر و پسر بین 13 الی ... ساله هستند .  

دردم این نیست که چرا 16 میلیون ، این چنین ؟

دردم این است که « تقلید » فاقد « بینش » تا کجا ؟

دردم این است که

« زایش » بی « دانش » اندیشه های پوچ تا کجا ؟

دردم این است که چه شد که اینگونه شدیم ؟

دردم این است که ....

دردم این است که آمدم و دیدم دهها نفر از سر تقلید ،

« نامه ای » روانۀ دیروز و گذشته کرده اند

که از امروز و « حالشان » بی خبرند .

دردم این است که به جای خواندن « نامه های » تاریخ معاصر ،

و عبرت گرفتن از آن و ساختن « راهی پرفروغ »

و عبور و گذر ، برای احیای « آینده ای روشن » ،

همانند داستان « اتاق تاریک و فیل » مثنوی مولانا ،

عده ای در آن اتاق تاریک دور هم جمع شده اند

و با دم و گوش و خرطوم و پاهای فیل بازی میکنند

و هر کس به ظن خویش ،

تعریفی « معروف » از فیل وجود خود میکند .

و چه زیبا برای خود دسته گلهای آنتوریوم 

و شیرینیهای دانمارکی و .... عربی سفارش میدهند

و چه سرخوشند با غرب زدگی و عرب زدگی خویشتن خویش .  

من نیز به شالودۀ فالودۀ شیراز پناه می برم که :

جنگ هفتاد و دو ملت ، همه را عذر بنه

چون ندیدند حقیقت ، ره افسانه زدند

و سپس

بلخ را به تبریز می کشانم

تا با نور شمس آشنایش کنم

هر چند که میدانم :

آنچه می گویم ، «  نه  » قدر فهم توست

مردم اندر حسرت فهم درست

همین

جمعه 19 مهر 98