کاروانسرا

میگویند کریم خان زند 

برای آسایش مسافرین

همش در حال ساختن رباط و کاروانسرا بود 

شاه عباس نیز گویا قبل از وی 

همین مرض را داشت 

و شاید هم بعد از وی بود 

فرقی نمیکند کدام سلسله 

قبل یا بعد از کدام سلسله 

آمده و رفته 

مهم این است که هر کسی در این مرز و بوم

سلسله ای ایجاد کرده 

سلسله زندگی مردم را نابود کرده و رفته .

حالا به هر اسم و عنوانی که میخواهد باشد 

و به هر دین و مذهبی که میخواهد باشد

ما نیز امروز کاروانسرا میسازیم 

نه برای خود 

برای اشترانی که بعد از ما خواهند آمد 

فقط

اینترنت این رباطها و کاروانسراها را فراموش نکنیم 

عصر تکنولوژی دروغ و ریا را پاس بداریم .

..........

عطر یاس مستم میکند .

امشب غوغا میکند این گل یاس گلدان تنهائیم ......

هشتم خرداد 95​

پریسا

بر گرفته از رمانی که برگ برگ ناتمامش
تمنای جان میکند
از کلک وامانده در میان حیرت سر انگشتان وامانده ام ............
تقدیم به پروانه ای که با خنده ی شمع عمرش ،
خاکستر بالهای رنگین خویش
بر زخمهای سنگین پدر سائید و در سایه شد .........
به پریسا ................ خفته بر پرنیان خیال مادر ...........

مقابل بیمارستان شریعتی
ازدحام مردم و ماشین ، همیشگی است .
تعطیلی ندارد .
بین ازدحام ماشین ها گیر کرده ام .
گام به گام پیش میرویم .
این بیمارستان را دوست ندارم .
هیچ بیمارستانی را دوست ندارم .
از این یکی بیشتر دلخورم .
همین پارسال بود
که شناسنامه ی « پریسا » را با مهر قرمز آشنا کرد .
دختری زیبا و خوش قلب از دیار پارس آباد مغان .
هفدهمین بهارش را ندید .
سرطان مغز استخوان ، کارد به استخوانش رسانده بود .
اتاقهای شیشه ای این بیمارستان شاهدند .
چشمهای درشت و زیبای آذریش ،
در حالیکه گوشی مکالمه از پشت شیشه را
در دستان مهربانش داشت ،
خبر از رفتن میداد .
خبر از هجرت .
خبر از فراق . خبر از ....
اما هنوز امید را در دیدگانش میتوانستی ببینی .
از پشت شیشه .
مگر میشود دختری به سن و سال او ،
زانوی غمِ رفتن بغل کند ؟
« پریسا » هرگز به رفتن فکر نمیکرد .
ماندن و بودن را میخواست .
اما ماندن ، همانند جوجه پرستوی یک روزه ای بود
که در دستان پر مهر او گذاشته بودند :
فشارش نده پریسا !
جوجه پرستو می میرد . ......
او فشارش نداد .
جوجه پرستوی مرده ، کف دستش نهاده بودند .
جوجه اما ، اسم هم داشت : « قسمت »
عجب !!!
بعضی ها هم « سرنوشت » صدایش میکردند .
برادر اما از پارس آباد برای خواهر کوچولویش ،
مغز استخوان هدیه آورده بود .
از پشت شیشه ،
شیشه ی جانش را نشانش داد و گفت :
پریسا ! برای تو آورده ام
ناقابل است .
و پریسا !!!
دو قطره شبنم اشک در دیدگان زیبایش .
شبنم پاک سحرگاه عمرش .
اما چه میدانست که شامگاه است نه سحر گاه .
چه شام غریبانی شود فردا در این سرای شیشه ای
برای غریبی از دیار مغان .
و شد ..........
گوشی را از دست برادرش گرفتم و گفتم :
برایت « سی دی » گلچین ترانه های شاد ایرانی آورده ام .
حتما خوشت می آید .
از آن سوی گوشی : مرسی عمو ......
چه میدانستم که به زودی « گلچین » خواهد شد ؟
و شد ......

6 صبح دوم اردیبهشت 92

نذر نگاه

صدای کوبۀ در بود
هراسان از خواب بیدار شدم .
خواب میدیدم
خواب دخترکی با چشمهای ....
دخترک میرفت و هی بر میگشت
و از نیمرخ مرا می نگریست
گویا فهمید که من
محو تماشای چشمهایش شدم
سر پیچ کوچه که رسید
مکثی کرد و با اشاره انگشت
مرا به خود فرا خواند و
همزمان چشمکی زد و
بعد
از خم کوچه پیچید و رفت
دویدم بهش برسم
که .......
کوبه در دوباره به صدا در آمد
با عجله بلند شدم و
خودم را پشت در رساندم
در را که باز کردم
همان دخترک توی خواب بود
با کاسه ای توی دستش
کاسه را به طرفم گرفت و گفت :
برای شماست
نگاه کردم
یک کاسه پر از یاس
سالهاست که من
 از کسی نذری قبول نمیکنم
نذر نگاه دخترک
قبول شد
نزد خدای عشق

نگاه دلبری

 

 

 

 

 

 

 

سرای آرزوی من ار چه ندید نیلوفری  
 

یه یاس خویشم آرزو کنم ، نگاه دلبری

پنجشنبه 12 اسفند 95