دختر همسایه - فصل دوم - قسمت چهارم

دختر همسایه - فصل دوم

رویای وصال 

قسمت چهارم :

اولین بار بود که حاضر شد گرد سفرۀ ما بنشیند

و شام را در کنار من و مادر بخورد .

پیش از این بارها و بارها برای شام دعوت شده بود .

هم از طرف من ، هم از جانب مادر .

اما هر بار مؤدبانه ، دعوت ما را رد کرده

و از عدم پذیرش آن ، عذر خواهی کرده بود .

ولی هیچگاه علت رد دعوت ما را توضیح نداده

و فقط به این جمله بسنده کرده بود که :

اگر عمری باقی بود ، در فرصت مناسبی ، چشم .

میز غذا را خودش به تنهایی چید .

اولین کاری که کرد ، مؤدبانه در مقابل مامان ایستاد و گفت :

برای چیدن سفرۀ شام نیاز به فضولی و سرک کشیدن به کابینت ها دارم .

مادر گرامی اجازه می فرمایند ؟

مادر که به ماهیت کلمات و جملات او آشنایی چندانی ندارد ،

متعجب او را می نگریست

و مانده بود که وی چه میخواهد و چه باید جواب دهد .

من به کمکش شتافتم و گفتم :

مامان ! ایشان میخواهد بشقاب و قاشق و چنگال و سایر ملزومات را برای آماده کردن سفرۀ شام از کابینت بردارد . مثلا داره از شما اجازه میگیره .

مامان با تعجب گفت :

وا ! آدم مگه توی خونۀ خودش برای برداشتن چیزی اجازه میگیره ؟

خونۀ شما و خونۀ ما نداریم .

اینجا و خانۀ بغلی ، هر دو ، متعلق به شماست

و اگر قرار باشد کسی برای کاری اجازه بگیرد ، من و زهرا هستیم .

در حالیکه به طرف آشپزخانه میرفت گفت :

راستش ، همه کارۀ هر دو منزل ، زهرا خانم هستند 

من که شخصاً گوش به فرمان ایشان هستم .

ولی خوشبختانه ( موقع ادای این کلمه با شیطنت به من نگاه میکرد ) چند شاخۀ درخت به کمک من شتافته ، تا چند روزی جولان دهم و احساس پادشاهی کنم . وگرنه دو سه روز دیگر به مقام رعیتی خویش باز خواهم گشت و دست به سینه در مقابل ایشان .

من که ذوق مرگ شده بودم از گفتگوی مادر و ایشان ، با شنیدن کلمۀ « خوشبختانه » روی کاناپه نیم خیز شدم و گفتم : که خوشبختانه ، آره ؟

دوباره نگاه شیطنت آمیزی کرد و گفت :

کلمۀ خوشبختانه در جمله ، از نظر ادبی ، اشاره به حالات پادشاهی موقت بنده دارد نه به حالات ستیز چند شاخۀ درخت با سیمای زیبای شما . وگرنه زبانم لال شود اگر بنده این میمنت را وجه الحال قرار بدهم و بخواهم جسارتی به محضر شما داشته باشم .

خدایا ! آخه این بشر را از چه جنسی آفریدی که با همۀ آدمیان فرق دارد ؟

صراحتاً سر و صورت زخمی و حال نزار مرا « خوشبختانه » می نامد و زمانی که زبان به اعتراض می گشایم ، نه تنها آن را زیرکانه توجیه میکند بلکه دوباره میان کلماتش رندانه « میمنت » را می گنجاند و با لبخندی حاکی از شیطنت و مهربانی به من می فهماند که هنوز خیلی مانده که بتوانم از نظر کلامی با او در بیافتم .

سرم را روی بالش میگذارم و با خود می اندیشم :

این حاضر جوابی او از کجاست ؟ ذاتیست یا از معلومات زیاد ؟

می اندیشم که : هر دو .

یادم هست دو سال پیش که برای کادوی تولدم به همراه یک ادکلن بسیار خوشبو ، کتاب مثنوی مولانا را نیز برایم کادو پیچ کرده بود ، چند روز بعد به حالت اعتراض گفتم : من از این کتاب هیچ چی سر در نیاوردم ،

گفت : ایرادی ندارد . آرام آرام سر در میاری .

و من در جوابش گفتم : معلومات من برای این چیزها قد نمیدهد .

او گفت : علت سر در نیاوردن ، محدودیت معلومات شما نیست ، فراخی معلومات مولاناست . من هم سر در نمی آورم . اما روزی خواهد رسید که معلومات مولانا ، در محدودۀ دانایی من و شما گسترده شود . آن روز قد خواهد داد زهرا . قد خواهد داد .

او نگفت که من بیسوادم . او نگفت که من هنوز خیلی چیزهای دیگر را نمیدانم . او نگفت که من ذره ای بیش در مقابل مولانا نیستم . او معلومات نداشتۀ مرا زیر سوال نبرد . او گفت : معلومات مولانا بسیار فراخ است . او تقصیر نادانی مرا گردن دانایی بیش از حد مولانا انداخت . او به من آموخت که اگر روزی ، حتی به اندازۀ مولانا ، دریایی از دانایی و دانش باشم ، تازه آن روز نیاز به یک « شمس » دارم که مرا از ورطۀ جهالت دانایی ام بیرون کشد . مولانا نیز قبل از شمس ، دریایی از عالم معانی بود . اما در مقابل شمس ، هیچ .

او به من آموخت که برای باقی عمرم ، نیاز به یک « شمس » دارم .

شمسی چون « او » .

 

زهرا ؟ زهرا ؟ زهرااااااااااااااااااااااا ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

ها ؟ چیه ؟؟؟؟؟؟

آرام خم شد و گفت : بچه ! باز که رفتی افق . پاشو بیا . شام حاضره . بعدش دستم را گرفت و آرام آرام سر میز شام برد .

دستهایش داغ است . داغ ! می فهمی ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

 

ساعت 3 بعد از ظهر دوشنبه 28 مهر 99