یکی بود ، یکی هم بود و خیلی های دیگر ....
و شاید خدا هم بود
و حتما بود
کشیش پیری بود
کلیسای کوچکی بود
دهکدۀ دور افتاده ای بود
احتمالا اسپانیا هم بود .
داستان ما به زمانی بر میگردد که هنوز « رئال مادرید » نبود
حتی « مارشال تیتو » و « اتلتیتو مادرید » هم نبود
« ژاندارک » اما کودکی بیش نبود .
چیه ؟ مشکلت کجاست ؟ فقط بقیۀ مطلب را بخوان لطفا .
چکار داری که « ژندارک » مربوط به اسپانیا نیست ؟
و « تیتو » رئیس جمهور یوگوسلاوی بود ؟
خیلی چیزها به خیلی چیزها مربوط نیست .
به خودت که میرسد
خیلی راحت همه چیز را به همه چیز ربط می دهی
به من که رسید .....
بگذریم
کشیش وقتی به اون دهکده رسید ، خیلی جوان بود
اهالی دهکده نیز .
راستش اول داستان دروغ گفتم
کلیسایی در کار نبود
نخند ، برای چی می خندی ؟
دروغ که کنتور ندارد ، آخر هر ماه قبض صادر شود
اگر کنتور داشت که همۀ ما بیچاره میشدیم .
داشتم می گفتم
کشیش جوان وقتی به دهکده رسید
دید کلیسایی در کار نیست
به دیدن اهالی رفت
اما کسی تحویلش نگرفت
کشیش نمی دانست که اهالی اون دهکده ،
همه تاریخ دان هستند .
کشیش ! اول می خواست برگردد به واتیکان
ولی تصمیمش عوض شد
با خود عهد کرد که یک کلیسای کوچک در آن دهکده بسازد
اهالی را دور خودش جمع کند
هر یکشنبه دعا بخواند و برای اهالی دهکده موعظه کند .
و رفته رفته تاریخ را همانگونه بسازد که خود می خواهد .
مثل همان 10 فرمان « مزرعۀ حیوانات » جورج اُرُوِل .
کار چندان سختی نبود
وقتی خوکها می توانند قوانین را تغییر دهند
چرا یک کشیش نتواند تاریخ را وارونه کند ؟
از فردای آن روز ، کشیش یک تنه شروع کرد به ساختن کلیسا
کار طاقت فرسایی بود
بالاخره کلیسا به همت ایمان کشیش ساخته شد .
اهالی اما
نه کمک فیزیکی به ساخت کلیسا نمودند و نه کمک مالی .
روزها گذشت
هفته ها گذشت
ماه ها گذشت
و همینطور سالها
اما هیچ کدام از اهالی روستا
پای در کلیسای کشیش نگذاشتند .
کشیش هر یکشنبه
به تنهایی در کلیسا دعا خواند
موعظه کرد
و از خدا طلب آمرزش .
اما دریغ از یک مؤمن .
.......................
امروز پنجاه و سومین سال تاسیس کلیسا بود
کشیش به تنهایی در کلیسا حاضر شد
مراسم دعا را به جا آورد .
و درست هنگامی که می خواست کلیسا را ترک کند
طنین صدای پایی
سکوت نیم قرن خلوت کلیسا را در هم شکست .
پیر مردی هم سن و سال کشیش
و سایه ای که پیش از او
به پشت پردۀ گناه شویی خزید
و
به اتنظار واسطه .
کشیش دو دل بود
کمی این پا و اون پا کرد
با خودش گفت : اینجا چه خبر است ؟
و بالاخره فارغ از کلنجار « هفت درخت و یک درخت »
پشت پردۀ اعتراف نشست :
فرزندم ! گناهی مرتکب شدی ؟ برای اعتراف آمدی ؟
اعتراف کن تا خدا گناهانت را ببخشد .
پیر ، از پشت پرده نگاهی به کشیش نمود
برای یک لحظه
چین و چروک پردۀ اعتراف
با چین و چروک صورت کشیش
در هم آمیخت
پیر خندید
کشیش پرسید برای چی میخندی فرزندم ؟
پیر گفت : اولاً من فرزند تو نیستم
دوماً گناهی مرتکب نشده ام
سوماً اگر گناهی مرتکب شده باشم
برای بخشش پیش تو نیامده ام
اینکه تو مرا ببخشی یا نبخشی
یا اینکه واسطه بشی بین خدا و من
فرقی به حال من نمی کند
آمده بودم تو را از تنهایی در بیاورم
رهایی از سالها تنهایی شاید
رهایی از غم تنهایی خود ساخته ات
غم و تنهایی که مثل پیله دور خودت تنیدی
آمده ام
زیبا شوی
رعنا شوی
واندر خیال عاشقان
معنا شوی ....
کشیش با عصبانیت میان حرف پیر دوید :
این بار می بخشمت
از کلیسای من برو بیرون
و پیر
با خود زمزمه کرد :
ای مست از مُشک ختن ، ای غرق در شوق فتا
بگذار و بگذر از خطا ، او را رها کن در ختا
آهسته می ران مَرکَبَت ، در سر زمین مَرحَمَت
میرانَد این چرخ ار کسی ، هر جا بسی جوید وفا
گفتی ز هر سویی سخن ، هم در میان انجمن
هر کس ز نیش کیش خود ، تیری کشید اندر جفا
گفتی بیا پیرانه سر ، رندی رها کن خیره سر
گفتم که پیراهن مگر ، سر را کند از تن جدا ؟
گویی که آن یوسف منم ، هر جا که با پیراهنم
این یک بدرّانَد مرا ، وان یک همی جوید صفا
گفتم بدانی کان رَدا ، هرگز نشد از تن رها
فردا که آید از قَرَن ، بوی خوش آن مَه لقا
گیرم که بخشیدی مرا ، بی جُرم و بی اندک خطا
از بخشش تو من کجا ، یابم در این زندان بقا ؟
برخیز و خود را وا رهان ، از محنت رنج نهان
با بخشش این لقمه ها ، همتا نگردی با خدا
هر جا شمیم یاسمن ، مستی فزاید در چمن
هشیار آن مجلس همی ، اینک بگو من یا شما ؟
یکشنبه 26 مهر 94